sábado, septiembre 23, 2006

Poemas en húngaro

Traducciones de Imreh Andras

Valamit visz az esővíz

A vihar pusztító fagottja tutul a világ háztetőjén
A konyhában keresem ölelésed
de mind összepakoltad és elvitted magaddal

Szól a rádióban egy sláger fogalma sincs hogy
mi a színtiszta kék amit annyit emleget

Hová mehettek ünnepelni
a madárkák és a barátok?
Miért sír a ház miért nyögnek kétségbeesetten a fák?

Az esőben folyó lett minden út
és én nem tudok úszni

a zivatar
romjaimat veri
majd bezárt kapud keskeny küszöbéig sodorja tetemem


Lo que trae la lluvia

La tormenta ejecuta su derruido fagot sobre el techo del mundo
Busco en la cocina alguno de tus abrazos
pero todos los empacaste y los llevaste a tu otro hogar

En la radio suena una canción que desconoce
el verdadero azul que tanto nombra

¿A qué celebración se marcharon
los pajaritos y los amigos?

¿Por qué llora la casa y los árboles gimen su desesperación?

La lluvia ha convertido en ríos los caminos
y yo no sé nadar

esta tormenta
azota mis ruinas
y acabará por arrastrar mi cadáver hasta el estrecho quicio de tu puerta cerrada



Az utca dicsérete

Szinte fájnak a galambtalan utcák,
és untatnak, amik valahová vezetnek

Azok tetszenek, amik képesek
őrizni a lépések titkait

Ha magunkra hagynak engem és az utcát,
bánom hogy nem vagyok csavargó

S ha az utcákon rád emlékezem,
már nincsenek az utcák, az árnyékok, csak a vágy van,
hogy legyen az idő egy köves utca,
és hogy rajta az ajtó te legyél


Callegírico

Me dan pena las calles sin palomas
y me aburren las que van a alguna parte

De las calles prefiero las que saben
conservar el secreto de los pasos

Cuando estoy cara a cara con la calle
me entristece no ser un vagabundo

Y cuando por las calles te recuerdo
ya no hay calles, ni sombras, sólo anhelo
de que el tiempo sea una calle pedregosa
y que vos seás la puerta a su costado


Árapály

Sosem ébredtem a tengerparton gyerekkoromban
Gyerekkoromban a legeslegóceánibb, úgy emlékszem, a kék ég végtelen tükre volt

A kezén csontos csókjaim és annak örülök hogy holnapra mindez csak eleven emlék

Vak régész, magolom a körvonalait

Szívemmel hallgatom a vére lüktetését

Megörökítem a pillanatot, mikor tenyere felhőt emel az ég felé

Mert holnap újra beköltözöm
kéjesen hullámzó hasába


Marea

De niño, nunca desperté frente al mar
De niño, lo más oceánico que recuerdo es el color azul y su espejo infinito

Tengo sus manos entre mis huesudos besos y disfruto de saber que mañana serán tan solo un vívido recuerdo

Como arqueólogo ciego memorizo sus líneas

Con mi corazón escucho el palpitar de su sangre

Inmortalizo el instante en que una nube brota de sus palmas

Porque mañana de nuevo habitaré
el voluptuoso vaivén de su vientre


Áldassék a nő

Wilfredo Peñának, aki ismeri ezeket a mélypontokat

Fekete fecskéimet vidd magaddal
(nem ismerik a macskák egy gyerek bánatát)

Derítsd ki melyik vonatról maradt le ez a búcsú
amit úgy hagysz mai itt mint egy vietnámi csapdát

Ne kérd hogy írjak
mert nem jó postás a halál

Minden nap készen állok hogy elfelejtselek
hogy úgy vezessem a lelkem mint egy éjféli taxit

Na menj

Ne hagyd égve a villanyt

Hogy ne csillogjon semmi más
csak a hiányod


Bendición De Mujer

para Wilfredo Peña,
quien conoce de estos trances.


Llevate mis oscuras golondrinas
(los gatos no conocen la tristeza de un niño)

Indagá de qué tren se desprendió ese adiós
que hoy me dejás como una trampa vietnamita

No me pidás que te escriba
porque la muerte es mala recadera

Estoy dispuesto a olvidarte todos los días
dispuesto a conducir mi alma como un taxi a medianoche

Ahora andate

No olvidés apagar todas las luces

Que lo único que brille
sea tu ausencia




Mikor El Salvadorban este tíz van, máshol pedig szabadság

Megyek szerelmem
ez az éjszaka a farkasoké
ha nem érek haza
majd megtalálsz
a hajnal
romjai közt


Cuando en El Salvador son las diez de la noche y en otra parte hay libertad

Amor mío me voy
la noche se entrega a los lobos
y si no logro llegar a casa
me encontrarás
entre los escombros
de la madrugada

4 Comments:

Anonymous Anónimo said...

LA FAMILIARIDAD CON QUE ESCRIBES ES MUY BUENA, EL VERSO LIBRE ES MUY ENRIQUECEDOR, ES TU DON.

2:35 p. m.  
Anonymous Anónimo said...

Lindos poemas que recorren el alma!. Qué es ser un turista para usted? y qué encuentra cuando es turista? Espero su respuesta.

7:03 p. m.  
Anonymous Anónimo said...

AAAAH RESPONDEME EN EL BLOGGER!

7:10 p. m.  
Blogger Metáfora said...

En la vida uno elige amarrarse a la tierra y sufrirla, o solamente ver el paisaje y pasar de largo. El poeta no puede ser turista, conoce cada piedra de su camino, cada río, cada insecto, cada beso y cada sueño.

1:26 a. m.  

Publicar un comentario

<< Home